کد مطلب:153846 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:124
خطبه امام حسین به هنگام عزیمت به عراق
حسین علیه السلام روز سه شنبه یا چهارشنبه هشتم ذی حجه سال 60 از مكه به سوی عراق رهسپار شد و در شب هشتم ذیحجه اصحاب و یاران را جمع نموده خطبه ای بدین شرح ایراد فرمود:
الحمد لله و ما شاء الله و لا قوة الا بالله، خط الموت علی ولد آدم مخط القلادة علی جید الفتاة و ما او لهنی الی اسلافی اشتیاق یعقوب الی یوسف و خیر لی مصرع انا لاقیه كانی باوصالی یتقطعها عسلان الفلوات بین النواویس و كربلا فیملأن منی اكراشا جوفا و اجربة سغبا
لا محیص عن یوم خط بالقلم، رضی الله رضانا اهل البیت، نصبر علی بلائه و یوفینا اجور الصابرین لن تشذ عن رسول الله صلی الله علیه و آله لحمته بلی هی مجموعة له فی حظیرة القدس تقربهم عینه و ینجز لهم وعده ألا و من كان فینا باذلا مهجته، موطنا علی لقاء الله نفسه فلیرحل معنا فانی راحل مصبحا انشاء الله.
«سپاس خدای را و آن چه او بخواهد و هیچ نیروئی نیست مگر آنكه از خدا است قلاده مرگ بر گردن آدمیزاده همچون گردنبندی است بر گردن زن جوان (یعنی همانطوریكه زن جوان گردنبند را از خود دور نمی سازد مرگ هم مانند گردنبند همواره با آدمیزاد همراه است) و اشتیاق من به پیوستن به گذشتگانم همچون اشتیاق یعقوب است به دیدار یوسف و برای من مصرع و مقتلی اختیار شده است كه ناگزیر از دیدار آنم، گویا می بینم گرگان صحرا بین نواویس و كربلا اعضاء مرا پاره پاره نمایند و از من شكمها و انبان های خالی خود را انباشته می سازند از روزی كه قلم رفته است گریزی نیست و ما اهل بیت به رضای خدا خشنودیم و بر بلای او شكیبا و مزد صابران را از او دریافت خواهیم كرد.
هرگز پاره تن رسول خدا كه درود خدا بر او و خاندانش باد از او جدا نمی شود بلكه در حظیره القدس (بهشت برین) به او می پیوندند و چشم رسول خدا به آنها روشن می شود و وعده او تحقق می پذیرد بدانید كه من بخواست خدا فردا صبح حركت می كنم هر كس در راه ما از بذل جان نمی اندیشد و حاضر است كه به لقاء الله بپیوندد و جانش را در این راه فدا نماید با ما حركت كند» [1] .
الحمد لله و ما شاء الله و لا قوة الا بالله، خط الموت علی ولد آدم مخط القلادة علی جید الفتاة و ما او لهنی الی اسلافی اشتیاق یعقوب الی یوسف و خیر لی مصرع انا لاقیه كانی باوصالی یتقطعها عسلان الفلوات بین النواویس و كربلا فیملأن منی اكراشا جوفا و اجربة سغبا
لا محیص عن یوم خط بالقلم، رضی الله رضانا اهل البیت، نصبر علی بلائه و یوفینا اجور الصابرین لن تشذ عن رسول الله صلی الله علیه و آله لحمته بلی هی مجموعة له فی حظیرة القدس تقربهم عینه و ینجز لهم وعده ألا و من كان فینا باذلا مهجته، موطنا علی لقاء الله نفسه فلیرحل معنا فانی راحل مصبحا انشاء الله.
«سپاس خدای را و آن چه او بخواهد و هیچ نیروئی نیست مگر آنكه از خدا است قلاده مرگ بر گردن آدمیزاده همچون گردنبندی است بر گردن زن جوان (یعنی همانطوریكه زن جوان گردنبند را از خود دور نمی سازد مرگ هم مانند گردنبند همواره با آدمیزاد همراه است) و اشتیاق من به پیوستن به گذشتگانم همچون اشتیاق یعقوب است به دیدار یوسف و برای من مصرع و مقتلی اختیار شده است كه ناگزیر از دیدار آنم، گویا می بینم گرگان صحرا بین نواویس و كربلا اعضاء مرا پاره پاره نمایند و از من شكمها و انبان های خالی خود را انباشته می سازند از روزی كه قلم رفته است گریزی نیست و ما اهل بیت به رضای خدا خشنودیم و بر بلای او شكیبا و مزد صابران را از او دریافت خواهیم كرد.
هرگز پاره تن رسول خدا كه درود خدا بر او و خاندانش باد از او جدا نمی شود بلكه در حظیره القدس (بهشت برین) به او می پیوندند و چشم رسول خدا به آنها روشن می شود و وعده او تحقق می پذیرد بدانید كه من بخواست خدا فردا صبح حركت می كنم هر كس در راه ما از بذل جان نمی اندیشد و حاضر است كه به لقاء الله بپیوندد و جانش را در این راه فدا نماید با ما حركت كند» [1] .
[1] اعيان الشيعه ج 1/ص 953 - ابصار العين ص 6 - بلاغة الحسين ص 28 - بحار ج 44/ ص 366 - حياة الحسين ج 3/ ص 48 - ارشاد مفيد ص 218.